Amerikaans dagboek

Handige Amerikanen

Amerikanen zijn doorgaans erg praktische mensen, zowel op professioneel vlak als privé. No-nonsense viert hier hoogtij. Helaas eindigt die praktische aanpak vaak daar, waar de overheid in zijn buidel moet tasten.

Maar goed, vandaag wil ik het hebben over een aantal simpele dingen, die ik thuis zal missen…

De keukenclip

 

Ideaal om zakken koffie, chips, bloem… mee af te sluiten. Waarschijnlijk bestaan die ook wel bij ons, alleen heb er nog nooit op gelet… In elk geval neem ik er een karrenvracht van mee naar huis.

De Amerikaanse ijskast

 

In Amerika wordt de diepvries niet gediscrimineerd. Rechterdeur: ijskast, linkerdeur: diepvries. Je vindt meteen wat je zoekt. Thuis gebruik ik alleen wat vooraan ligt in de diepvries, de rest gooi ik om de zes maand weg.

De brievenbus

Dient niet alleen om post te ontvangen, maar ook te verzenden. Iets te posten? Plaats het in je brievenbus, zet het vlaggetje omhoog en de postbode neemt het mee.

De vuilnisbak

 

Geen gesleur met zakken, noch voor de gebruikers, noch voor de “mannen van de vuilkar”. Je dumpt je afval in de bak buiten en rolt die naar de stoep als de ophaaldienst passeert. Twee automatische grijpers tillen de bak de hoogte in en kiepen ze om in de truck.

 

Je kunt je afval ook sorteren. Voor papier, plastiek flessen en metaal (blik) is een blauwe bak voorzien, voor tuinafval een groene. Glas gaat mee met het gewone afval. Maar als je sorteert, moet je daar wel extra voor betalen.

 

Tip: Democratische kiezers herken je aan hun blauwe vuilnisbak voor de deur. Republikeinen gooien alles bijeen.

 

De voedselafvaldisposeur 

 

 

 

Voor degene die biologisch afval niet wensen te recycleren: kieper gewoon alles in de pompbak: groenteafval, aardappelschillen, vuile borden, potten en pannen… Geen vrees voor verstopping. Je drukt op een knop, alles wordt fijngemaald en weggespoeld. Populair apparaat in griezelfilms.

 

De Amerikaanse wasmachine

 

 

Gedaan met bukken, wurmen in een te smalle trommel en sokken van de wand schrapen. Gedaan met aparte vakjes vullen voor waspoeder, wasverzachter, antikalk… Gooi alles bijeen, dekseltje toe, knop omdraaien en hup, het mirakel kan beginnen.

 

 

 

De bierfles met schroefdop

 

 

 

My favourite. In Amerika open je een bierflesje gewoon door de dop los te schroeven. Vaarwel flessenopener! Waarom, o waarom niet bij ons?

De Mormonen, een verhaal apart (3)

Zondag is voor mormonen kerk- en familiedag. Naast de verplichte kerkactiviteiten worden ze geacht de dag zoveel mogelijk door te brengen in gezinsverband. Afgelopen weekend waren er echter geen kerkdiensten. Een collectieve aanval van rationaliteit? Neen, tweemaal per jaar houden de mormonen een algemene conferentie waarop hun hoogste kerkleiders preken en richtlijnen geven. Ze gaan door op weekends waarin de eerste zondag van april en de eerste zondag van oktober vallen.

Een conferentie met niets nieuws

Omdat niet alle twaalf miljoen mormonen kunnen samenhokken in het Conference Center te Salt Lake City, worden ze verondersteld de sermoenen thuis te volgen: op radio, tv of het internet. De preken worden vertaald in meer dan 40 talen en per satelliet doorgestraald zodat de hele planeet live kan volgen. Over live gesproken, ieder jaar wordt met spanning uitgekeken naar de toespraak van de 96-jarige president van de kerk, Gordon B. Hinckley, die na zijn kankeroperatie van vorig jaar ook ditmaal de draak stak met zijn eigen gezondheid: “Bekwame dokters en verpleegsters houden me op het goede spoor. Sommigen onder u kunnen eerder gaan dan ik.” Of wat vindt u van die: “De wind waait, en ik voel me als het laatste blad aan de boom.” Ik moet toegeven, ik vind Hinckley wel leuk… Hij is vrijwel de enige spreker die de lachers op zijn hand krijgt in een voor de rest oersaaie bedoening. En ik bedoel: OERsaai. Elke preker spreekt alsof hij net uit een diepe coma is ontwaakt. En gezien de gemiddelde leeftijd van de apostels, is dat bij velen trouwens het geval. 

 

  

Behalve de voltooiing van de restauratie van het tabernakel op Temple Square en het feit dat Hinckley nog altijd in leven is, valt er over de conferentie niet veel te melden. Het voorpagina-artikel van de Daily Herald, de plaatselijke krant van Provo, vat de hoofdboodschap als volgt samen: “Echtgenoten, bemin en koester uw vrouwen. Ze zijn uw kostbaarste bezit (!) Vrouwen, moedigt uw mannen aan en bidt voor hen. Ze hebben alle hulp nodig die ze kunnen krijgen (!!!) en “Ouders, behandelt uw kinderen liefdevol. Ze zijn de komende generatie die uw naam zal eren.” Voor de rest sloofden de sprekers zich eens te meer uit om hun kerk aanvaardbaar te maken voor de buitenwereld.

 

Never on Sunday

 

Wat doen mormonen op andere zondagen? Dan zitten de kerken afgeladen vol. En er zijn veel kerken in Utah. Gisteren, op weg naar de mall, passeerde ik drie kerken op een afstand van 300 meter. Aan de BYU gaan de kerkdiensten door in de auditoria, want de tempels kunnen de 30.000 studenten van de mormoonse universiteit niet slikken. De namiddag is voorbehouden voor familie, verering en dienstverlening. Dus geen sport, theater, cinema of restaurant (in Provo zijn vrijwel alle restaurants dicht op zondag). Eigenlijk is alles wat echt leuk is verboden. Wat mag dan wel? Ik vond een blog van een mormoonse huisvrouw, moeder van tien kinderen (waar haalt ze de tijd???), met meer dan 100 voorstellen. Hier volgt een greep uit de eerste 40:

 

1. lees kerkmagazines
2. bereid gebeden voor
3. bezoek een zieke
4. ga naar een les in de tempel
5. Nodig iemand uit die zelf niet kan koken, zoals een bejaarde
6. Verras iemand in nood met een bezoekje
7. Maak een lijst op van leden die vervoer nodig hebben naar de kerk en pik hen op.
8. Vind een unieke manier om minder actieve families bij te staan
9. Bezoek de tempel samen met een vriend die geen lid is
10. Bezoek een bejaardentehuis
11. Praat in de wagen of tijdens het eten over wat je vandaag in de kerk hebt geleerd
12. Zet kerkelijke tapes of video’s op
13. Neem ochtendlijke kerkdiensten op video op en bekijk ze later
14. Lees voor uit religieuze (kinder)boeken
15. Plaats kinderen per twee samen in een kamer met een boek of een spelletje zodat ze elkaar individueel leren kennen
16. Op die manier kunnen moeder en vader tijd alleen doorbrengen en bijvoorbeeld een origineel ontbijt klaarstomen voor de kinderen
17. Organiseer het familiealbum (foto’s, dia’s, videobanden)
18. Laat oma of opa verhalen vertellen over henzelf of andere familieleden
19. Decoreer collectebussen voor de kerk en missies
20. Maak een familiewandeling in de vrije natuur
21. Maak een ideeënbus met “dingen te doen op zondag”
22. Oefen een familiaal muziekrecital in
23. Voer ze op in een bejaardentehuis of kinderhospitaal
24. Maak schaduwportretten van familieleden of profeten en plak ze in het familiealbum
25. Leer breien en maak iets voor een vriend

Enfin, de lijst gaat maar door: maak een Bijbelse poppenkast, een Bijbels gedicht, een Bijbelse musical, schrijf bedankbrieven, maak een knipselkrant met je favoriete artikels uit het kerktijdschrift, maak een puzzel van een religieuze beeltenis, een kalender met de verjaardagen van profeten en familieleden, studeer religieuze geschiedenis, plan familieactiviteiten, leer kinderen nieuwe vingerspelletjes (???), organiseer een religieuze quiz, speel hangman (!), maar alleen met religieus geïnspireerde woorden, organiseer elke zondag een “waarom ik van je houd”-sessie voor telkens een ander familielid…

 

Je zou voor minder hopen dat het maandag was. Alleen de laatste (nr. 109) vond ik wel leuk: “Bak koekjes voor een ouder koppel of een minder actieve familie uit je kerkring. Laat ze achter op een mooie schotel voor de deur, bel aan, en ren dan weg.”  

 

Jack Mormons

 

Houden alle mormonen zich aan al die strenge sociale regels? Natuurlijk niet. Maar een vijfde van de mormonen respecteert de “wet der tienden” die zegt dat je een tiende van je inkomen moet afdragen aan de kerk. Maar ook andere kerkelijke verplichtingen worden door alsmaar meer mormonen steeds minder nagekomen. Ze worden ‘Jack Mormons” genoemd. Ze gaan nog maar zelden naar de kerk, nemen niet deel aan kerkelijke sociale activiteiten, drinken koffie en alcohol… Maar gevraagd naar hun godsdienstige overtuiging is, zullen ze wel antwoorden dat ze mormoons zijn. In het tijdperk van cyberspace plaatsen veel mormoonse kinderen vraagtekens bij hun geloof.

Sommigen rebelleren en laten dit zien door hun haren zwart te verven en op te scheren, hun nagels te lakken, zich te hullen in de meest bizarre kleren. Ze lijken op punks, ontsnapt uit de seventies. Het zijn overigens de enige “mormonen” die herkenbaar zijn. Want mormonen zijn als homoseksuelen: je kunt het er niet aan zien. Behalve bij een kleine minderheid.

 

 

Dus, naarmate de kerk groeit, wordt de spoeling van hardcore mormonen dunner. Op termijn kan je dus verwachten dat de mormoonse kerk hetzelfde lot zal ondergaan als de katholieke kerk in België. Misschien kunnen we daarvoor bidden…

Dirty Jo Punsters

In Spanish Fork, een klein stadje van ongeveer 25.000 inwoners op zo’n dertig kilometer ten zuiden van Provo, op een steenworp van het gemeentehuis, bevindt zich de enige seksshop van Utah County. EEN SEKSSHOP IN HET HART VAN MORMONENLAND? Ja, alleen heet het hier geen seksshop, maar een lingerieboetiek. In schril contrast met het uitstalraam, volgestouwd met frivool ondergoed, staan brave kinderkleertjes tentoongesteld in de winkel ernaast.   

 

 

“Wij komen shoppen voor de wetenschap,” zegt Susan, een goede kennis van mijn gastheer. Susan werkt als familieverpleegster voor het Utah Valley Family Medicine Center in Provo, is gespecialiseerd in hulpverlening aan slachtoffers van seksueel geweld en forensisch onderzoek. De winkelierster, pikzwart haar en dito nagels, gotische look, kijkt haar met wijd opengesperde ogen aan. Ze heeft al veel excuses gehoord, maar dat… Ze werpt een schichtige blik in mijn richting. Ik blijf schaapachtig staan.  “Ik ben op zoek naar een zo realistisch mogelijke kunstvagina,” gaat Susan onverstoord verder. De ogen van Dirty Jo (eigenlijk Tresa Ahlen) rollen bijna uit hun kassen. “We leren onze verpleegsters foto’s nemen van de binnenkant van de vagina van verkrachtingsslachtoffers, en laten ze liever niet oefenen op echte patiënten.” “Oh, I see,” prevelt Tresa. Ik betwijfel het. Na wat meer uitleg over wie ze is, wat ze doet en waarom ze persé een kunstvagina nodig heeft, is de mist helemaal opgeklaard. Tresa troont ons mee naar een kleine, in roze gloed gedompelde ruimte achteraan in de boetiek.

 

Een muur van dildo’s slaat mij in het gezicht. Je waant je in de seksboetiek van Samantha van “Sex and the City. Vijftig centimeter lange penissen met eikels aan weerszijden, rode, blauwe, zilveren, gouden, appelblauw zeegroene latexpiemels, batterijen al dan niet inbegrepen. Er zijn zelfs drie verschillende modellen van kabouterhoofden met een lange wipneus. Kabouters staan bekend voor hun nieuwsgierigheid. Maar in die context krijgt het gezegde ‘je neus in iemand anders zaken steken’ toch een andere betekenis. Aan een andere muur hangen tussen de lotions, erotisch snoepgoed en allerhande seksspeeltjes een rijke verzameling kunstvagina’s. Je verwacht het echt niet in het hartje van Utah. Tresa ontpopt zich tot een echte vagina-expert en geeft voor degenen die daarin zijn geïnteresseerd enorm interessante details over elk model, elk materiaal en elke dimensie. Na een grondig onderzoek van de –in mijn ogen toch- rijke stock, blijkt geen enkele vagina geschikt voor Susan. De meeste zijn te klein (wat een verschil met de dildo’s), of missen te weinig attributen (sic). Ik bedoel, ze zijn niet gedetailleerd genoeg. “Ik had een zeer groot en realistisch model, maar heb het onlangs verkocht,” zegt Tresa. “Zaterdag plaats ik een nieuwe bestelling. Je kunt je vagina dan woensdag al komen afhalen.”

"Prima, maar wat als ik van mening verander?” vraagt Susan bezorgd.

“Geen nood, we raken ze wel aan iemand anders kwijt.”

Tresa kent haar pappenheimers.

 

We staan weer op straat. De neonverlichting van Zion Bank staart me als een bilboard van God de Vader verwijtend aan. Hoe kan een seksshop gedijen in een gemeenschap van fanatieke Bijbelvreters? (ik weet het, domme vraag). En vergeet niet, de mormonen hebben drie heilige boeken. Bovendien bestaat Tresa's pikante boetiek al sinds 1990. Haar geheim? Ze blijft op een bijzonder vernuftige manier binnen de krijtlijnen van de plaatselijke wet. Zo mogen volgens een gemeentewet van september 2005 winkels die volwassen boeken- en video’s of seksspeeltjes verkopen zich niet langer vestigen in het stadscentrum. Ook zaken die betrekking hebben tot seksuele ontmoetingen vallen uit de boot. Daarmee bedoelt het gemeentebestuur vooral naakt worstelen en strippen. De nieuwe ordonnantie is liberaler dan de vorige, want er wordt ditmaal een uitzondering gemaakt als het naakt “opvoedkundige doelstellingen” nastreeft.  Bovendien worden alleen zaken geviseerd die minstens 15 procent van hun omzet halen uit seksueel georiënteerde producten, of ten minste 15% van hun oppervlakte eraan besteden. Welnu, dat gat in de wet laat Tresa toe producten te verkopen om andere gaten te vullen. Boeken en video’s zijn er niet te koop, en het grootste gedeelte van de boetiek wordt ingenomen door sexy lingerie. In de plaatselijke gele gids vindt je haar niet terug onder “Sex Shop” maar wel onder “Adult Novelties, Boutique, Lingerie, Shoes”.

 

Toch kan ik me niet van de indruk ontdoen dat Tresa veel meer dan 15% van haar winkelruimte besteedt aan seksartikelen. Thuis gekomen, bekijk ik de foto’s die ik van de boetiek heb genomen. Pas dan valt mijn euro. De naam van Tresa's winkel loopt verder door boven de vitrine met kinderkledij. Ssssssst….  

 

 

 

Dirty Jo Punsters

170 N Main Street, Spanish Fork, UT 84660 Tel

801-798-2485

 

Susan Chasson is voorzitster van de International Association of Forensic Nurses en zoekt in die hoedanigheid contacten in Europa. Kan je haar helpen? Mail me.

 

 

25 jaar verplicht wapenbezit

Binnenkort viert Kennesaw feest. Op 1 mei zal het 25 jaar geleden zijn dat de gemeenteraad van het voorstadje van Atlanta, Georgia, een lokale wet goedkeurde die elk gezinshoofd verplicht een vuurwapen en bijhorende munitie te bezitten. Het wordt ongetwijfeld een knalfeest.

De wet is gebaseerd op het idee dat wapenbezit goed is tegen misdaad (u leest het goed). Maar ze was ook een reactie tegen een ordonnantie van Morton Grove in Illinois die het bezit van handwapens verbood. Sinds de nieuwe wet is de misdaad in Kennesaw (die overigens al laag was) wel systematisch blijven dalen, ook al steeg de bevolking er in de laatste 25 jaar van 5.000 naar 30.000. In Morton Grove gingen de misdaadcijfers echter in stijgende lijn.

Conclusie: hoe meer wapens, hoe minder misdaad? Dat is in elk geval wat de brave burgers van Kennesaw ons willen doen geloven. Dat hun stadje welvarender is en een hogere banengroei heeft dan de rest van Georgia is echter een veel plausibeler uitleg. Juist die gunstige economische ontwikkeling verklaart ook de zeer lage misdaadcijfers in Utah. Hier in Provo doen de meeste mensen hun voordeur niet op slot als ze even weggaan voor boodschappen. Garages en achterdeuren blijven meestal ongesloten. Sleutels vergeten? Geen probleem... Ook auto’s worden open gelaten, vaak met de sleutels in het contact. En een verplichte wapendracht is hier niet van toepassing. Maar op heel veel ramen van winkels en bedrijven zie je wel een bordje 'Help wanted".  Misdaad floreert nu eenmaal beter in streken waar bedrijfsdeuren gesloten blijven voor nieuwe werknemers.

De Mormonen…een verhaal apart

Laten we het hier even hebben over de Mormonen. Er bestaan bij ons immers tal van misverstanden over de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, zoals de kerk in een hele mondvol wordt genoemd. Of beter: bijna niemand weet er een snars van af. Mormonen? Zijn dat aanhangers van de Moonsekte? Of zijn dat die mannen met grote zwarte hoeden die nog met paard en kar rijden? Ik heb die film gezien, met Harrison Ford… Hoe heet die ook al weer?

Het eerste beeld dat inderdaad opkomt bij het woord “Mormonen” is dat van een religieuze sekte. Of bij analfabeten, dat van stoffen die door endocriene klieren via de bloedbaan aan doelcellen of -organen worden afgegeven. Is de Mormoonse kerk een sekte? Ja, in de zin dat elke religie een sekte is. Nee, in de zin dat het de vijfde grootste christelijke godsdienst van de VS betreft. De Mormoonse kerk telt naar eigen zeggen ongeveer twaalf miljoen leden, waarvan de helft in de Verenigde Staten. Maar het is ongetwijfeld de meest Amerikaanse godsdienst die je je kunt inbeelden. En net als alle godsdiensten, is het Mormoonse geloof gebaseerd op een wonderlijk sprookje…

Een vrij zinnige uitleg

Goddank, ben ik niet religieus opgevoed. Een mogelijk nadeel van een vrijzinnige opvoeding is echter dat je het risico loopt godsdienstige mensen ongewild te beledigen. Zeker in de langetenenclub van religieuze fanatici is het op eieren lopen. Daar kunnen Deense cartoonisten, de Salman Rushdies en de Borremansen van deze wereld over meespreken. Maar goed, laat het duidelijk zijn, ik wil niemand voor het hoofd stoten, ook al zie ik geen echt verschil tussen God de Vader en, laten we zeggen, Moeder de Gans. Ik vind nu eenmaal dat de Bijbel en andere korans lezen als een sprookjesboek. Wat is het verschil tussen het verhaal van Jezus die vissen vermenigvuldigt en het sprookje ‘Tafeltje dek je, ezeltje strek je’ van de gebroeders Grimm? Dat er in het eerste geen knuppel uit de zak komt? Of vergelijk de film ‘The Ten Commandments’ van Cecil B. DeMille met ‘The Lord of the Rings’ van Peter Jackson. Zie jij het verschil tussen de trucjes van Charlton Heston als Mozes en die van Ian McKellen als Gandalf? Volgens mij gebruiken ze zelfs dezelfde staf.

Maar goed, als je gelooft in het splitsen van de Rode Zee, de Toren van Babel, lopen over water en opstaan uit de doden, waarom zou je dan ook niet geloven dat Jezus ‘en passant’ ook in Amerika is verrezen? Welnu, juist dat laatste (oké, onder andere) wordt door katholieken, protestanten en andere christelijke gelovigen op hoongelach onthaald. Mormonen zijn volgens hen geen echte christenen, ook al geloven ze in het oude en het nieuwe testament. Dat derde boek is er echter teveel aan. Sinds de voormalige gouverneur van Massachusetts, Mitt Romney, zich Republikeins kandidaat heeft gesteld voor de presidentsverkiezingen van 2008, woedt er in de VS een groot mediadebat of een mormoon het wel kan schoppen tot het hoogste ambt. Mormoon zijn... het is een zwaar kruis om dragen. De ironie is dat de mormoon Romney de enige Republikeinse kandidaat is die altijd trouw is gebleven aan een en dezelfde vrouw, terwijl zijn rivalen Gulliani en McCain verschillende huwelijken achter de rug hebben. Nu ja, de Mormoonse kerk staat polygamie sinds 1890 niet meer toe. Maar tot vandaag blijft het een gevoelig onderwerp, waarmee een mormoon absoluut niet kan lachen.

Het verhaal van Joseph Smith

De stichter van de Mormoonse kerk is Joseph Smith, schitterend vertolkt door griezelfilmicoon Vincent Price in de film ‘Brigham Young’ (1940, op dvd te verkrijgen in zone 1; ik vind het een aanrader…). Je kunt je moeilijker een meer Angelsaksische naam voorstellen. Het is alsof Jan Smit in het negentiende-eeuwse Vlaanderen een nieuwe godsdienst zou beginnen. Want dat is eigenlijk precies wat er in 1820 gebeurde in Amerika. De toen 14-jarige Joseph was op zoek naar de ‘juiste kerk’, vond er geen, bad, en kreeg als antwoord een visioen. Daarin vertelden God en Jezus dat er geen enkele kerk deugde, een stelling die ik alleen maar kan beamen. Maar God en Jezus hadden een ander idee in petto. Ze gaven Joseph de taak om een echte kerk op te richten, zoals die bestond ten tijde van Jezus. In die toch niet te onderschatten onderneming kreeg Joseph hulp van andere boodschappers, onder andere de engel Moroni (niet te verwarren met Tolkien). Die leidde Joseph naar een heuvel (Cumora), waar een aantal gouden platen lagen verborgen. Net als de in steen gehouwen tien geboden van Mozes (of vijftien als je de versie van Mel Brooks gelooft), onthulden die een wonderlijke geschiedenis. Want wat bleek?  Niet Columbus en ook niet de Vikings hebben Amerika ontdekt, maar wel de Joden. Ongeveer 600 jaar voor Christus stak een volk uit het oude Jeruzalem de grote plas over en belandde in Midden-Amerika. Het waren de oervaders van de indianen. Met behulp van God als tolk vertaalde Smith die geschiedenis in het Engels. Zo werd het “Boek van Mormon” geboren, genoemd naar de profeet Mormon die een samenvatting had gemaakt van de verslagen van de profeten uit het oude Amerika.

In 1827 kreeg Joseph Smith Johannes de Doper over de vloer die hem tips gaf over kerkorganisatie. Drie jaar later werd de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen officieel geboren. Daarmee is Mormoonse kerk precies even oud als België. Alleen gaat ze waarschijnlijk een betere toekomst tegemoet, maar dat is een ander verhaal. De nieuwe kerk werd door de meeste Amerikanen echter zeer wantrouwig bekeken. Ik denk dat dit te maken heeft met haar sociale organisatie. Net als de eerste Christenen eigenlijk verdoken communisten waren, had ook de kerk van Smith bijzonder linkse trekjes, zoals het afstaan van een deel van het inkomen voor de gemeenschap, het zorgdragen voor de armen en de zwakkeren, enzovoort. Ook het visioen waarin God een pleidooi had gehouden voor polygamie, was geen grote hulp voor integratie. Smith strompelde van de ene vervolging naar de andere en werd op 27 juni 1844 uiteindelijk door een menigte gelyncht in Carthage, Illinois (in de film valt Vincent Price achterwaarts door een raam, maar dat is Hollywood).

Brigham Young: Way out West

Na de dood van Smith splitste de Mormoonse kerk na een machtstrijd tussen de zoon van Smith en Brigham Young. De meerderheid volgde Young, die, alweer naar Bijbelse traditie, een ware exodus organiseerde naar het westen, op zoek naar een eigen sektestek in de Nieuwe Wereld. Na een onmenselijke tocht in weer en wind en door berg en dal, arriveerden de Mormoonse pioniers in 1847 uiteindelijk in een valei aan een groot, zout meer in Utah (genoemd naar de plaatselijke indianenstammen, de Uintah, Ouray en Utes). Young sprak de historische woorden: “This is the place”. Salt Lake City was geboren. De regio maakte op dat moment nog deel uit van Mexico. Een jaar later werd Utah na een oorlog afgestaan aan de Verenigde Staten. In 1851 werd Brigham Young er uitgeroepen tot gouverneur.

De noeste Mormonen slaagden erin de dorre vallei om te vormen tot een welvarende streek waarin zich ook steeds meer niet-mormonen kwamen vestigen. Van in het begin wilden de Mormoonse leiders aansluiting bij de Verenigde Staten, maar het duurde tot 1896 vooraleer Utah formeel werd erkend als 45^ste staat. Het grootste struikelblok was de polygamie. Dat is meteen ook de reden waarom de Mormoonse kerkleiders veelwijverij uiteindelijk afzworen. Brigham Young zelf overleed in 1877 in Salt Lake City. Hij liet elf treurende weduwen en tientallen kinderen na (Young huwde 20 keer en had 56 kinderen bij zestien echtgenotes).

Tot daar de voorgeschiedenis. Hoe het verder ging en waar de kerk vandaag staat… daar kom ik later op terug….